کیا پرس: وقتی بچه دار می‌شوید، بازگشت به کار و شروع دوباره زندگی اجتماعی به عنوان یک مادر کار ساده‌ای نیست. بزرگ‌ترین دغدغه مادران شاغل نگهداری از فرزندشان است و خیلی‌ها برای به خطر نیفتادن موقعیت شغلی یا اجتماعی‌شان به محض تولد کودک خودشان را برای سپردن او به مهدکودک یا مراقب و پرستار خانگی آماده می‌کنند. اما واقعیت این است که برای یک نوزاد هیچ چیز پراضطراب‌تر از این نیست که هر روز صبح مادرش را از دست بدهد و هر روز عصر دوباره او را ببیند.
به گزارش کیا پرس به نقل از ایران بانو، در واقع بچه‌ها از ۶ ماهگی تا ۱۸ ماهگی حساس‌ترین دوره عمر خود را می‌گذرانند و الگوهای دلبستگی در حال شکل‌گیری در آنهاست. بچه‌های زیر ۲سال نیاز به یک مراقب تمام وقت دارند که همیشه کنارشان باشد و به همه نیازهای او پاسخ دهد. مراقبی که همیشه جلوی چشم باشد و مهم‌تر از آن یک شخص ثابت باشد نه آن‌که در طول روز چندبار عوض شود. کودکی که مراقب ثابت ندارد و ساعاتی از روز مادر از او نگهداری می‌کند، در ساعاتی دیگر پدر و یا مادربزرگ و پرستار و مربی مهد، ابتدا دچار اضطراب زیاد و احساس ناامنی می‌شود و بعدتر یاد می‌گیرد که هیچ کس در دنیا نیست که بتواند به او تکیه کند. بنابراین احساس طرد شدگی خواهد داشت و برای همه عمر می‌آموزد که به کسی دل نبندد. این بچه‌ها در بزرگسالی هم در روابط عاطفی شان بشدت دچار مشکل می‌شوند.
به خاطر همه این دلایل، بهترین سن سپردن کودک به مهد، ۲سالگی به بعد است. برخی روانشناسان حتی توصیه می‌کنند تا نزدیک ۳سالگی همواره مادر در کنار کودک باشد و بعد برای یادگیری مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی او را به مهد بفرستند. در این سن و سال کودک آمادگی دارد که از خانه و مادر جدا شود، ساعاتی از روز را با دیگران سپری کند و چیزهای جدید بیاموزد و بعد دوباره به خانه برگردد. بهتر است مهدکودک را ابتدا با دو سه ساعت در روز آغاز کنید و بعد مدت حضور کودک در مهد را افزایش دهد. حتی اگر شاغل نیستید هم توصیه می‌کنیم فضایی فراهم کنید که کودک ۳ساله یا بزرگتر شما چندساعتی در روز را در محیطی شبیه مهد یا در ارتباط با همسالانش باشد تا رشد اجتماعی او کامل‌تر انجام شود.
اگر کودک شما آمادگی ورود به این فضا را ندارد، در روز اول مهد کنار او بمانید و در دو روز بعدی این حضور را کمتر کنید تا در روز چهارم بتوانید جلوی در مهدکودک با فرزندتان خداحافظی کنید.
در مقابل بدقلقی‌های کودک بایستید و به خاطر خود او، هر طور شده قانون مهدکودک رفتن را اجرا کنید. درست مثل کودکی که دوست ندارد مدرسه برود اما باید این کار را انجام دهد و انتخابی در کار نیست.
