کیاپرس/دکتر بهزاد قربانی، روانپزشک و دانشیار پژوهشگاه ابنسینا با اشاره به روندهای اخیر طلاق در ایران گفت: «تحقیقات ما نشان میدهد که وجود فرزند بهویژه در سالهای ابتدایی زندگی مشترک یک عامل مهم در تقویت انسجام زوجین است.
به گزارش کیاپرس، وی ادامه داد: برخلاف برخی تصورها، فرزندآوری نهتنها بار روانی اضافه نمیکند، بلکه در بسیاری از موارد باعث تقویت پیوند عاطفی و افزایش احساس مسئولیت مشترک میشود.»
دکتر قربانی تأکید کرد که ناباروری یکی از عوامل مهم و کمتر دیدهشدهی اختلافات زناشویی است: « سالهای اخیر شاهد افزایش مراجعات زوجینی هستیم که فشار روانی ناشی از ناباروری، رابطهشان را فرسوده کرده است. احساس ناکامی، سرزنش پنهان، ناامیدی و اضطراب اجتماعی، از جمله مواردی است که چرخه ارتباطی زوج را مختل و آنها را به سمت جدایی سوق میدهد.»
وی افزود: « ناباروری تنها یک مسئله پزشکی نیست؛ یک بحران روانی ـ اجتماعی است. زوجینی که دورههای طولانی درمان را تجربه میکنند، معمولاً با خستگی عاطفی و کاهش صمیمیت روبهرو میشوند. این وضعیت، اگر حمایت روانی وجود نداشته باشد، میتواند منجر به طلاق عاطفی و سپس جدایی رسمی شود.»
این روانپزشک گفت: « در زوجهایی که فرزند دارند، احساس مشارکت واقعی و هدف مشترک بیشتر دیده میشود. خانوادهها در مسیرهای مختلف زندگی در کنار هم قرار میگیرند و این همپیوستگی، تابآوری رابطه را بالا میبرد. اما نبود فرزند چه بهصورت خواسته و چه ناخواسته احتمال شکلگیری اختلافات را افزایش میدهد، بهخصوص در فرهنگهایی که فرزندآوری بخشی از هویت خانواده است.»
دکتر قربانی سه محور اصلی را برای کاهش طلاقهای ناشی از ناباروری ضروری دانست:
*۱. تشخیص و مداخله زودهنگام:*
«زوجها نباید سالها منتظر بمانند. ارزیابی باروری باید در همان پایان سال اول تلاش برای بارداری انجام شود.»
*۲. مشاوره تخصصی سلامت روان:*
«در هر مرکز درمان ناباروری باید روانشناس متخصص حضور داشته باشد. مدیریت اضطراب، کاهش احساس گناه و تقویت گفتوگوی زوجین، نتایج درمان را بهطور قابل توجهی بهبود میدهد.»
*۳. افزایش دسترسی به خدمات درمان ناباروری:*
«به منظور کاهش اضطراب این زوج ها پیشنهاد می شود: هزینهها کاهش و حمایت بیمهای افزایش یابد. وقتی درمان برای یک زوج قابل پرداخت نباشد، فشار روانی چند برابر میشود و این فشار در نهایت به رابطه زناشویی آسیب میزند.»
به گفته این عضو هیأت علمی پژوهشگاه ابنسینا، «فرزندآوری یک محرک مثبت برای پایداری خانواده است، اما این به معنای تحمیل بارداری نیست. آنچه اهمیت دارد، حمایت از سلامت روان و سلامت باروری زوجهاست تا بتوانند بدون فشار روانی، بدون سرزنش و با دسترسی مناسب به خدمات درمانی، مسیر زندگی مشترکشان را در کنار یکدیگر طی نمایند.»
