کیاپرس : من، سمیه نیک‌پی، سرپرستار بخش دیالیز بیمارستان امام سجاد رامسر هستم. ۲۲ سال و پنج ماه سابقه کار دارم؛ ۱۷ سال سرپرستار بخش جراحی بودم و اکنون نیز پنج سال و پنج ماه است که سرپرستاری بخش دیالیز را بر عهده دارم.

ما در مرکز خودمان در مجموع ۶۲ بیمار دیالیزی ثابت داریم و ماهانه حدود ۵۰ بیمار شناور (مهمان) را نیز پذیرش می‌کنیم. در ۱۲ روز جنگ و در دوران دفاع ملی، ما ۹۴ بیمار مهمان را در شیفت‌های مختلف پذیرش کردیم. این بیماران که طی این دو هفته در شهر رامسر و حتی شهرهای عباس‌آباد، چالوس و متل‌قو ساکن شده بودند، همگی در مرکز ما تحت پوشش قرار گرفتند و هفته‌ای سه نوبت دیالیز برایشان انجام شد.

معمولاً در مرکز ما، شب‌های فرد اصلاً فعال نیست، اما در این دوره ۱۲ روزه، ما شب‌های فرد را نیز فعال کردیم و بیماران را پذیرش نمودیم. خود من هم به طور مداوم در شیفت‌ها و در تمام شب‌ها حضور داشتم و این دوره را مدیریت کردم.

واقعیت این است که بیماران و همراهان آن‌ها، چه تلفنی وقت می‌گرفتند و چه حضوری مراجعه می‌کردند، همگی دچار اضطراب بودند. ترس از جنگ، ترس از دست دادن خانه، محل کار یا کسب‌وکارشان، نگرانی برای فرزندان و خانواده، امری طبیعی بود.

حتی بیماری داشتیم که واقعاً برایش بسیار ناراحت شدیم و با او گریه کردیم. خواهرزاده نوزادش را، که خداوند پس از هشت سال نازایی به خواهرش عطا کرده بود، در جنگ از دست داده بود. داماد و خواهرش هم در یکی از بیمارستان‌های تهران در بخش ICU بستری بودند و در وضعیت کما قرار داشتند. برادر خانم ایشان نیز متأسفانه دچار ۷۰ درصد سوختگی شده بود و در بیمارستان سوانح سوختگی تهران بستری بود. طبیعتاً شرایط روحی این بیمار بسیار نامناسب بود.

من و همکارانم تمام تلاش‌مان را کردیم تا از اضطراب بیماران و همراهانشان بکاهیم. حتی اگر شده بود فقط دو ساعت بیماران را دیالیز کنیم، با آن‌ها همدلی و همراهی می‌کردیم. شنیدن ماجراهای جنگ و رنج بیماران برای ما بسیار سخت و سنگین بود. با آن‌ها همدردی می‌کردیم، چراکه در دل‌شان درد بسیار بزرگی بود.

بیماران ما، در کنار اینکه بیمار خاص بودند، نگران این بودند که آیا مرکزی برای دیالیز آن‌ها جا دارد یا نه.

خدا را شاکرم که توانستم این دوره بسیار سخت و پُرمسئولیت را سپری کنم. این دوران، درسی بزرگ برای من بود، حتی بزرگ‌تر از دوره کرونا. هر روز استرس این را داشتم که مبادا تعداد بیماران‌مان بیشتر شود و جایی برای پذیرش نداشته باشیم. اما خدا را شکر می‌کنم که این روزها با خوبی و خوشی سپری شدند.

بیمارستان امام سجاد رامسر، به‌واسطه توریستی بودن شهر، همیشه با تعداد زیادی بیمار مهمان مواجه است. ما این تجربه سخت را در فصل‌های مختلف، به‌ویژه بهار و تابستان، داریم. اما دوره جنگ بسیار سنگین‌تر بود. تعداد بیماران مهمان بیشتر بود و همگی با اضطراب و استرس مراجعه می‌کردند که برای ما نیز شرایط را سخت‌تر و سنگین‌تر می‌کرد.

به همه همکاران عزیزم در سراسر کشور که در بخش دیالیز به مردم خدمت می‌کنند، توصیه می‌کنم که در چنین شرایط بحرانی، روحیه خود را حفظ کنند، به همکاران‌شان آرامش بدهند و با نهایت آرامش، همراهی و همدلی، پذیرای بیماران مهمان باشند. از هرگونه تنش و تشنج نیز به‌شدت دوری کنند.