امروز در میانه نماز میت، وقتی استاد بزرگوار ما، آقای شبیری به فرازی رسیدند که در آن می خوانیم “الهم انّ هذا المسجّی…” بغض بر صدایشان مستولی شد و احساس کردم که گریه می کنند. یادم افتاد که این بزرگوار بیش از هفتاد سال است که با آن مرحوم رفاقت داشته و روشن است که وداع با رفیق چه میزان دشوار است.

سال ۱۳۶۸ بود که من به قم آمدم تا در حوزه علمیه قم مشغول به تحصیل شوم. همان هفته ای اول به سبب رفاقت با برادرم سید محمد روحانی با حلقه ای از بزرگان و فضلای حوزه آشنا شدم. حلقه دوستانه و عالمانه ای که شبهای پنج شنبه در منزل آیت الله سید مهدی روحانی گرد هم می آمدند و در طول هفته در جاهای دیگری مثل بیت مرحوم آیت الله حاج آقا رضا صدر هم جمع می شدند. حلقه ای که امروزه هم باقی ماندگان آن جمع، برقرارش می دارند. همان سال مرحوم آیت الله اردبیلی از تهران به قم هجرت کرده بودند و مسند قضا را به کرسی تدریس مبدل ساخته بودند.ایشان هم یکی از افراد همان جمع دوستانه بودند که اکثرا از شاگردان مرحوم آیت الله داماد و حضرت امام تشکیل یافته بود. آن جمع بی تردید، هم بازگو کننده ی کاملی است از فرهنگ حوزه علمیه قم و هم الگوی بسیار خوبی است برای نسلهای موجود. تدین وصمیمیت همراه با بحث های عالمانه که جلسات را از بطالت خارج می کند، در کنار مزاح هایی که خستگی کارهای روزمره را از تن بیرون می برد. (خلوت خوش است و صحبت احباب خوش تر است.) نکته مهم تر تفاوت دیدگاه ها و نظرات سیاسی حاضرین در آن نشستها بود که هیچ گاه به گسست و پراکندگی منجر نمی شد. کافی است به نام اعضای آن حلقه گعده توجه کنید که در یابید چه مقدار میان ایشان اختلاف مشرب وجود داشته است.

خدای سبحان روح مطهر آیت الله اردبیلی را با اولیا خویش محشور دارد