نظام سلامت و درمانی کشور در مقابل بایدهای الگو شدن

نظام سلامت کشور با اجرای فاز دوم قانون هدفمندسازی یارانه ها که مورد حمایت کامل مالی و اعتباری این قانون قرار گرفت، تحولی جدی را تجربه می کند که بر اساس آن، ساختار درمانی مردم دگرگون می شود و نظام اجتماعی کشور امنیت مهم سلامت درمانی مردم دگرگون می شود و نظام اجتماعی کشور امنیت مهم سلامت درمانی و بهداشتی را پشتوانه خود می سازد.

نظام درمانی که بهداشت و فراهم شدن شرایط سلامت جامعه را مقدم بر خود می داند، در طرح جدید، خانواده ها را به سوی پزشک خانواده راهنمایی می کند که راه رسیدن به پزشکان متخصص نیز از طریق پزشک خانواده است.

شرط برخورداری از امتیازات و مزایای نظام جدید درمانی هم، سیر مسیر از طریق پزشک خانواده است.

نظام جدید درمانی برای ترمیم درآمدی بخش های مرتبط با خود، اقدام به افزایش تعرفه ها تا دو و در برخی موارد تا سه برابر تعرفه قبل کرده و این افزایش را از محل قانون هدفمندسازی یارانه ها پرداخت می کند تا به مردم فشار وارد نیاید.

در همین راستا، کاهش دریافتی از مردم، از ۳۰ درصد قبلی به ۳ تا ۶ درصد کنونی، باز هم گویای کاهش شدید هزینه های درمانی مردم است.

نکته بدون ابهام، افزایش سرسام‌آور هزینه درمانی برای کسانی که خارج از این طرح وجود دارند، است.

برای برخورداری از مزایای فوق العاده نظام درمانی جدید کشور، لازم است تا عموم مردم تحت پوشش این طرح قرار بگیرند و بخش های درمانی سراسر کشور به ویژه بخش های خصوصی نیز، طرح قرارداد مجریان طرح نظام سلامت کشور قرار گیرند.

توفیق و موفقیت طرح نظام درمانی و سلامت کشور در گرو تقویت جدی و فوری ساختارهای مربوطه بیمارستان ها و مراکز درمانی کشور به منظور پاسخگویی به خیل رو به ازدیاد مراجعان است.

در حال حاضر بیمارستان های فعلی در بسیاری از شهرهای کشور و از جمله استان مازندران قادر به ارائه خدمات به مراجعان خود نیستند و باید از این ترسید که عموم مردم به زیرپوشش طرح یاد شده بیایند و بیمارستان ها و درمانگاه های کنونی بخواهند به عموم مراجعان خود خدمات شایسته به خصوص خدمات تخصصی ارائه دهند که از حال می توان این مراکز را پیش بینی کرد.

اگر حلقه های تکمیلی طرح نظام سلامت و درمان کشور با جدیت و نگاه به آینده، مورد اهتمام دولت و مجلس طی سال های آتی قرار گیرد، باید به این بشارت دل خوش داشت که ایران اسلامی طی یک دهه آینده، بزرگ ترین کشور پذیرنده بیماران از سراسر دنیا باشد.

شاید جای این نگرش در طرح یاد شده خالی باشد که در افق زمانی مشخص، کشور از آنچنان فرهنگ بهداشت و سلامت برخوردار شود که بیمارستان ها و درمانگاه های آن با کسادی رجوع بیماران داخلی، تنها به پذیرش مراجعان خارجی بپردازند.