به گزارش کیاپرس به نقل از اطلاعات، از جزئیات ماجرا خبری در دست نیست؛ اما کلیاتش شاید از جزئیات مهمتر باشد. اینکه در هفته‌های گذشته، سگ هار ولگردی، به خانم عابری در شهرستان فومن حمله کرده و خانم به دلیل ابتلا به بیماری هاری، جان خودش را از دست داده است! همینقدر دلخراش، همین قدر شوکه‌کننده و همین قدر با اهمیت و نیاز به توجه ویژه. چرا توجه ویژه؟ شاید چون این فقط یک مورد از چندین اتفاق تلخی است که در هفته‌ها و ماه‌های گذشته به واسطه هاری سگ‌های ولگرد شاهدش بوده‌ایم.
اتفاقاتی که به اندازه اهمیتشان، دیده و شنیده نشده و شاید کمتر کسی همانقدر که نسبت به شیوع یک ویروس جدید در فصل بهار و تابستان نگران است، نسبت به چنین اتفاقاتی، نگرانی داشته باشد. اما چطور می‌توانیم با شیوع چنین پدیده‌ای مقابله کنیم؟
به نظر می‌رسد که هنوز باورهای غلطی درباره رفتار غذارسانی به سگ‌های ولگرد در کنار جاده‌ها و بیابان‌ها وجود دارد؛ رفتاری که طبیعتا ناشی از خیرخواهی و حیوان‌دوستی انجام می‌شود اما نتیجه آن، چیزی جز دردسر بیشتر برای انسان‌ها و محیط زیست ندارد:« یکی از عواملی که باعث افزایش تماس شهروندان با حیوانات بی صاحب می‌شود، تغذیه این حیوانات توسط مردم است. در واقع غذا دادن به سگ‌ها، آن‌ها را به نزدیک شدن به انسان ترغیب می‌کند و در نتیجه خطر حمله و گاز گرفتگی انسان توسط این حیوانات افزایش می‌یابد؛ به ویژه در مکان‌هایی که کودکان و سالمندان تردد دارند این موضوع می‌تواند بسیار خطرناک باشد.» این را یکی از کارشناسان در حوزه بیماری‌های مشترک بین انسان و حیوان می‌گوید.
در واقع قریب به اتفاق کارشناسان این حوزه، معتقدند که غذارسانی به این سگ‌های ولگرد، باعث افزایش حضور آن‌ها در محیط زندگی انسان می‌شود و به نسبت بالا رفتن میزان تماس، میزان گاز گرفتگی، ابتلا به هاری و در نهایت مرگ فرد مبتلا به بیماری هم بالا می‌رود.
هاری شوخی ندارد
بر خلاف تصور و باور عموم، هاری بیشتر از آن چیزی که به نظر می‌آید می‌تواند خطرناک باشد؛ چنانکه تجربه نشان داده است که بیماری هاری پس از بروز علائم، در ۱۰۰ درصد موارد، منجر به مرگ می‌شود. در واقع هاری یک بیماری بسیار خطرناک مشترک بین انسان و دام است که درمانی ندارد و ایستادگی در برابر آن، فقط و فقط محدود به پیشگیری از آن می‌شود.
این بیماری در بیش از ۱۵۰ کشور جهان همچنان تهدیدی جدی برای سلامت عمومی به شمار می‌رود و در مناطق آسیایی و آفریقایی شیوع بیشتری دارد. یکی از مهم‌ترین اقدامات پیشگیرانه در برابر این بیماری مرگبار، کنترل جمعیت حیوانات ناقل به‌ویژه سگ‌های ولگرد و بی صاحب است. طبیعتاً مدیریت این موضوع در کشور به‌عهده شهرداری‌ها و دهیاری‌های هر منطقه است، اما همکاری دستگاه‌هایی مانند سازمان دامپزشکی، اداره محیط زیست، شبکه بهداشت و حتی مردم و ساکنین هر منطقه هم لازم است که با رشد حیوانات ولگرد و ناقل بیماری مواجه نشویم.
سیاست کنترلی
آنچه روشن است این است که سیاست شهرداری بر پیشگیری و کنترل علمی و بهداشتی سگ‌های ولگرد و ناقل بیماری مشترک بین انسان و حیوان است؛ اما اینکه چقدر این سیاست به درستی اجرا می‌شود، جای اما و اگر دارد. چنانچه همین امروز هم به طور روزانه، چندین قلاده سگ بدون صاحب، در سطح شهرها جمع‌آوری می‌شوند، به مرکز نگهداری انتقال داده می‌شوند، مورد واکسیناسیون و عقیم‌سازی قرار می‌گیرند و بعد در مراکز مجاز خارج از شهر رهاسازی می‌شوند؛ فرآیندی که مطابق دستورالعمل‌های سازمان دامپزشکی و دستورالعمل ستاد کنترل بیماری‌های مشترک انجام می‌شود.
اما به نظر می‌رسد که برای کنترل جمعیت سگ‌های بدون صاحب و ناقل بیماری، همچنان نیاز به راه‌حل‌های پایدارتری داریم. ضمن اینکه متاسفانه اطلاع‌رسانی درباره این موضوع، به اندازه اهمیت موضوع جدی گرفته نشده است؛ برای همین است که جدیت کافی و لازم در برخورد انسان‌ها با این حیوانات، کمتر از میزان انتظار دیده می‌شود.
سفر به سلامت
اینطور که کارشناسان محیط زیست می‌گویند، پراکندگی بیماری هاری در نقشه کشوری این بیماری، نشان‌دهنده آلودگی کل کشور است و دیگر موضوع از یک مورد و دو مورد گذشته است. این اتفاق در حالی اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند که ما در آستانه ورود به فصل سفر هستیم و مردم به مناطق مختلف کشور سفر می‌کنند و احتمال مواجه با سگ‌های بدون صاحب و بیمار بالا می‌رود.
در چنین شرایطی، شاید بهتر است که اگر پیش از این عادت به غذا رسانی به این حیوانات را با نیت خیرخواهی داشتیم، آن را ترک کنیم و نسبت به طبعات ناخوشایند این عادت، آگاه باشیم و آگاهانه‌تر رفتار کنیم. آن‌وقت است که ما هم می‌توانیم سهمی در ایمن نگه داشتن شهر و مناطق پرخطر نسبت به سلامت خودمان و همنوعان خودمان داشته باشیم.
