به جای نمک پاشی بر الام مردم برف زده ، مرهم گذارید
حدود یک هفته از بحران سفید در مازندران می‌گذرد، در این مدت نیروهای زیادی از این استان و استان‌های همجوار به کمک آسیب‌دیدگان شتافتند.
مدیران استانی با تمام توان و امکانات موجود به کمک مردم گرفتار در برف آمدند، چهره بسیاری از آن‌ها نشان از بیداری و فعالیت شبانه‌روزی دارد.
طی دو روز گذشته وضعیت آب و برق و گاز بسیاری از مناطق غرب استان به حالت معقولی درآمده، اما عمق بحران در جاده‌های مواصلاتی است.
مسئولان زیادی به نمایندگی از دولت و ملت شاهد بحران و خسارت‌های ناشی از آن بودند.
وسعت بحران به‌حدی است که هنوز آمار دقیقی از میزان خسارت‌ها در دست نیست؛ باغات، دامداری‌ها، مرغداری‌ها، واحدهای مسکونی، گلخانه‌ها و تاسیسات زیربنایی خسارت دیدند.
کمال علی‌پور نماینده مردم شهرستان‌های قائم شهر، سوادکوه، جویبار و سیمرغ و رئیس هیئت پارلمانی اعزامی به غرب مازندران میزان خسارت‌ها را 800 میلیارد تومان اعلام کرد.
شنیدن این مبلغ هنگفت که حدود سه برابر بودجه مازندران است، نشان از یک وضعیت بحرانی و بی‌سابقه است.
یکی از دلایل تشدید بحران، اطلاع‌رسانی کم و جدی‌نگرفتن هشدارهای هواشناسی بود به‌طوری که به گفته این عضو خانه ملت، مدیریتِ قبل از بحران ضعیف عمل‌کرده و از پدافند غیرعامل به خوبی استفاده نشده است.
وی معتقد است، بارش برف 20 سانتی‌متری آن‌طور که باید جدی نگرفته نشد تا اینکه ارتفاع آن به حدود 200 سانتی‌متر رسید.
در حالیکه وضعیت نگران‌کننده‌ای در نقاط شهری غرب مازندران حاکم است و هنوز اطلاع دقیقی از وضعیت 114 روستایی که ارتباط‌شان با شهر قطع شده در دست نیست؛ وزیر راه و شهرسازی از اتمام بحران در غرب مازندران می‌گوید.
سئوال این است که آیا گفتن جملاتی مانند “بازگشایی بخشی از راه روستایی مانده است”، “برف‌ها به تدریج آب، و راه‌ها باز می‌شوند.” و “باید برای بهسازی ساختمان‌های مسکونیِ تخریب‌شده برنامه‌ریزی کرد.” نشاندهنده بحران نیستند.
چگونه از بحران خارج شدیم در حالیکه عکس‌ها و فیلم‌ها چیز دیگری می‌گویند، روستاهایی که زیر برف مانده‌اند و هیچ دودی از هیچ خانه‌ای بلند نمی‌شود.
در این سرمای طاقت‌فرسا آیا تمام افراد گرفتار در برف به ویژه در مناطق صعب‌العبور، تاب تحمل سرمای زیر صفر درجه را دارند؟ برای مردمی که در بیش از نیم قرن گذشته چنین شرایطی را تجربه نکردند و هنوز اطلاع دقیقی از وضعیت حیاتی آن‌ها در دست نیست؛ چگونه می‌توان اتمام وضعیت بحرانی اعلام کرد.
مدارس و بسیاری از کارخانجات شرق مازندران به‌دلیل افت فشار یا قطعی گاز در غرب استان، از روز یک‌شنبه تاکنون تعطیل‌اند، ادارات از سوخت جایگزین استفاده می‌کنند، از دیروز گاز قریب به‌اتفاق واحدهای صنفی قطع شد و بیش‌تر بازاری‌ها ترجیح دادند در خانه بمانند تا از سرما بیمار نشوند.
با اینکه در این مدت، گاز خانگی و نانوایی‌های شرق مازندران قطع نشد اما از دیروز به این واحدها هشدار دادند در مصرف گاز صرفه‌جویی و درصورت امکان از سوخت جایگزین استفاده کنند.
احساس می‌شود درگیر و دار سرما، عده‌ای برای برخی از مسئولان، دانه می‌پاشند تا از عمق بحران حرف نزنند، اما در آینده با آن‌ها برخورد شود.
کاش این دانه پاشیدن‌‌ها مانند دانه پاشیدن محیط زیست برای پرندگانِ گرفتار در سرما، مفید بود!
در حالی که برخی تاثیرگذاران در مدیرت بحران باید به دنبال راهکارهایی برای کاهش ابعاد بحران بوده و به تقویت سازمان خود جهت هماهنگی هر چه بهتر با همه بخش ها، بپردازند؛ دچار آشفتگی ذهنی شده، سعی در عادی جلوه‌دادن بحران هستند و تفکر استراتژیک و واقع‌گرایانه را از یاد برده‌اند.
حضور مسئولان ارشد در بحران بعضاً دست و پاگیر است و نیروهای امداد و نجات به جای پرداختن به مسائل اساسی باید مراقب باشند تا از دماغ یک مسئول خون نیاید و این موضوع از سرعت کار نیروهای خدمات رسان می‌کاهد.
اکنون، تقریباً تمام جاده‌های اصلی در غرب مازندران بازگشایی شد ولی مسیرهای فرعی همچنان در محاصره برف است.
در این وضعیت، وزیر راه و شهرسازی معتقد است؛ برف‌ها آب، و راه‌ها باز می‌شوند، اما آیا برآورد شده است که در سرما و یخبندان طاقت‌فرسا، چه مدت طول می‌کشد تا برف‌ها آب شوند، و آیا نباید از هم‌اکنون به فکر یخبندان‌ها، سیلاب‌ها و خسارت‌های احتمالی بیش‌تری در غرب مازندران بود؟
آیا بهتر نیست، در این شرایط بحرانی، عده‌ای به جای دانه‌پاشیدن و گرفتارکردن یکدیگر، و نمک‌پاشی بر آلام هزاران نفری که در برف و یخبندان گرفتار شدند، با تامل بیش‌تر در وضعیت موجود و جلوگیری از حوادث احتمالی مشابه، مخلصانه به کشور خود خدمت کنند.
