آسیب های اختلال گفتار در سالمندی/ کاهش عملکرد مغز افراد سالخورده

 مهر:عضو هیأت مدیره انجمن علمی گفتاردرمانی ایران، به تشریح آسیب شناسی گفتار و زبان در جمعیت سالمند کشور پرداخت.

 سیدشجاع الدین هاشمی، با اشاره به هفته سلامت و توجه به جمعیت سالمند کشور، گفت: یکی از مسائل عمده جمعیتی، عموماً در کشورهای جهان، مسئله سالخوردگی جمعیت و پیامدهای ناشی از آن است. در حال حاضر، ایران نیز مرحله انتقال ساختار سنی جمعیت از جوانی به سالخوردگی را تجربه می‌کند. با اینکه جمعیت سالمند سهم کمی از جمعیت کشور را به خود اختصاص داده است اما فزونی سرعت رشد جمعیت سالمند در مقایسه با رشد جمعیت کل کشور و پیش بینی افزایش سالخوردگان (جمعیت ۶۰ سال و بالاتر) در سال‌های آتی لزوم برنامه ریزی آینده نگر برای کنترل مسائل مربوط به این گروه از جمعیت را مورد تاکید قرار می‌دهد.

وی افزود: بر اساس مستندات سازمان بهداشت جهانی، افراد ۶۰ سال و بالاتر به عنوان افراد سالمند شناخته می‌شوند و بر اساس این تقسیم بندی سالمندان به سه گروه ۶۰ تا ۶۹ سال (سالمند)، ۷۰ تا ۷۹ سال سالمند سالخورده و ۸۰ سال و بالاتر، سالمند سالخورده‌تر تقسیم می‌شوند.

هاشمی ادامه داد: با در نظر داشتن نیازهای خاص دوران سالمندی، توجه به کیفیت زندگی سالمندان امر مهمی است که عمدتاً مورد غفلت قرار می‌گیرد. با توجه به افزایش شمار سالمندی در کشورمان، توجه خاص به نیازهای مختلف آنها مستلزم برنامه‌های تدوین شده‌ای است که با تغییرات آناتومیکی، نوروآناتومیکی و فیزیکی این گروه ارزشمند جامعه مطابقت داشته باشد.

وی افزود: حفظ توانایی‌های کیفی و کمی گفتار و زبان در دوره سالمندی می‌تواند نقش ارزشمندی در ارتباط آنها با جامعه داشته باشد. هرچه توانایی برقراری ارتباط در آنها بیشتر باشد سایر معضلات حاشیه‌ای که ممکن است به دنبال این عدم ارتباط حاصل گردد نیز کم می‌گردد.

هاشمی گفت: با بررسی اولیه مناسب و تشخیص نوع اختلال گفتار و زبان سالمند می‌توان برنامه درمانی مناسبی را آغاز نمود که این درمان و مداخله زودهنگام می‌تواند موجب رشد همه جانبه ارتباط سالمند با دنیای خارج شود. همچنین مهیا نمودن زمینه‌های ارتباطی در سالمندان، یکی از راه‌های مناسب و تأثیرگذار در جهت پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری‌های روحی و روانی خاص این دوره است. در این دوران سلول‌های عصبی مغز، عموماً ممکن است دچار کم رشدی شوند که این موارد در نهایت می‌تواند به کاهش عملکردهای شناختی افراد منجر شود.

وی افزود: کاهش عملکرد مغز و اعصاب مرتبط با مغز ممکن است اعصاب مغزی مربوط به شنیدن و بینایی و بلع را نیز دچار نقصان کند. نقص در شنیدن و دیدن، هر کدام به تنهایی و یا توأم می‌تواند در میزان ارتباط انسان با دنیای پیرامون وی مؤثر باشد.