


تنها یک روز، روزشان هست، خبرنگاران را میگویم و آن روز هم در کنار همه دغدغهها و مشکلات خود، دغدغه مردم را دارند.
با توجه به اینکه خبرنگاری ازجمله مشاغل سخت اعلامشده اما متأسفانه خبرنگاران جایگاه واقعی خود را هنوز پیدا نکردهاند و مشکلات بسیاری در این حرفه پیش روی خبرنگاران است و دراینبین مهمترین دغدغه قریب بهاتفاق خبرنگاران مازندرانی، معیشت و بیمه است.
بیمه و معیشت مشکل خبرنگاران است
بلال کشاورزیان، یکی از فعالان عرصه رسانه مازندران و پیشکسوت خبری بهشهر که از سال ۱۳۶۲ با صداوسیما کار خود را آغاز کرده است و اکنون بیش از ۳۰ سال است در این عرصه فعالیت می کند، دغدغه مهم خبرنگاران را مشکل بیمهای و معیشت عنوان میکند و میگوید: بنده بازنشسته فرهنگی هستم و دغدغه بیمه ندارم اما دلم با جوانان خبرنگاری است که سالها در این راه قلمزدهاند و از حداقلها بیبهرهاند.
وی با اشاره به اینکه خبرنگاران چشم بیدار جامعه و پل ارتباطی بین مسئولان و مردم هستند، میگوید: همه این مسائل درست است چون خبرنگار برای خبررسانی و اطلاعرسانی از جان خود مایه میگذارد و با تمام توان در خدمت مردم، مسئولان و جامعه است اما درمجموع سودی از اینهمه تلاش، عاید خبرنگاران نمیشود و باید مسائل معیشتی خبرنگاران تأمین شود تا دلگرمی به کار داشته و با عشق بیشتری در رفع مشکلات گام بردارد.
این پیشکسوت خبری شرق مازندران خبرنگاری را از مشاغل سخت جامعه بیان میکند و معتقد است: تأمین معیشت زندگی و بیمه خبرنگاران از حداقلیهایی است که باید برای آنان در نظر گرفته شود تا با تأمین مالی از وابستگیها رهاشده و آزادانه و بدون حب و بغض، قلم بزنند و وابسته به ارگان و نهادی نباشند.
فرشته حسین زاده از پیشکسوتان خبر قائمشهر هم در گفتگو با خبرنگار مهر بابیان اینکه هیچ قانون جامعی برای حمایت از روزنامهنگاران و خبرنگاران واقعی وجود ندارد و مجلس شورای اسلامی هم توجهی به مشکلات و درخواستهای آنان نمیکند، معتقد است: مسئولان فقط ژست دموکراسی میگیرند و در عمل به اینکه رسانه و مطبوعات، رکن چهارم دموکراسی است، چیزی عملیاتی نشده است.
حسین زاده بابیان اینکه خبرنگاران از هر نوع حقوق مادی و معنوی محروم هستند، میگوید:ما خبرنگاران امنیت شغلی نداریم
محمدرضا احمدی، از خبرنگاران فریدونکنار است که فعالیت رسانهای خود را از سال ۸۵ در عرصه خبر آغاز کرده است و علیرغم گذشت ۱۰ سال اطلاعرسانی در این عرصه همچنان از عدم دعوت خبرنگاران به جلسات مختلف اظهار نا خرسندی میکند.
وی میگوید: متأسفانه هنوز هم تعدادی از روسای ادارات از خبرنگاران برای حضور در جلسات دعوت نمیکنند و دعوت سلیقهای از برخی رسانهها و خبرنگاران، افزایش غیبت و تهمت در عرصه خبرنگاری و ارزش قائل نشدن برای حضور خبرنگار در جلسات توسط برخی از مدیران ازجمله مشکلاتی است که بعد از گذشت ۱۰ سال همچنان در این شهرستان مشهود است.
احمدی همچنین یکی دیگر از مهمترین مشکلات کار خبرنگاران را عدم دسترسی مناسب به روابط عمومیها اعلام کرد و گفت: تعداد بسیار زیادی از ادارات و نمایندگیهای شهرستانی روابط عمومی ندارند و چارت روابط عمومی برای آنها تدویننشده است. تعدادی از ادارات نیز که روابط عمومی را فقط برای نصب بنرهای مناسبتی میخواهند، بعضی روابط عمومیهای ادارات نیز خبرنگاران را رقیب خود میدانند که این درست نیست و خبرنگار علیرغم استرس کار خبری باید استرسهای جانبی اینچنینی را هم تحمل کند.
داوود رسولی، پیشکسوت عرصه رسانه در شهرستان سوادکوه، هم مهمترین مشکل پیش روی خبرنگاران را نبود یک تشکیلات حامی برای خبرنگاران در سطح کشور برشمرد.
وی با اعلام اینکه گاهی تشکلهایی شکلگرفته است، اما بیشتر به فکر منافع شخصی خودشان بودهاند تا منافع جمعی گروه خبرنگاران، میگوید: این موضوع در شهرستانها نمود بیشتری پیدا میکند و خبرنگاران در شهرستانهای کوچک تنها بهواسطه عشق و علاقه به این حرفه روی آوردهاند و منبع درآمدی برای آنان قابلتصور نیست.
دوباره روز خبرنگار، دوباره غمهای پنهان خبرنگار و تلاش برای بزرگداشت روزی که بنام خبرنگار نام گرفت؛ آری هفدهم مردادماه سال ۱۳۷۷، در چنین روزی محمود صارمی خبرنگار خبرگزاریِ جمهوری اسلامی، به همراه هشت نفر از اعضای کنسولگری ایران در مزار شریف افغانستان به دست گروهک تروریستی طالبان به شهادت رسید و به همین مناسبت، شورای فرهنگ عمومی، هفدهم مردادماه هرسال را بهعنوان «روز خبرنگار» نامگذاری کرد تا خبرنگار امانتدار جامعه شود و چشم و گوش مردم و مسئولان باشد.