تعدادی از دانشجویان و اساتید دانشگاه علوم پزشکی مازندران در نامه‌ای خواستار پیگیری مسئولان برای انتقال دانشگاه بین‌الملل رامسر به مرکز استان و در کنار دانشگاه علوم پزشکی مازندران شدند.

این اساتید و دانشجویان دلایل درخواست خویش از انتقال این مرکز آموزشی به مرکز استان را این گونه مطرح کردند: دانشگاه بین‌الملل رامسر یکی از دانشگاه‌هایی است که از سال 87 اقدام به جذب دانشجو در مقطع پزشکی و داروسازی کرد، باید دید آیا از لحاظ اقلیمی این شهر صلاحیت پرورش چنین دانشجویانی را دارد یا خیر؟

این اساتید در پاسخ به سئوال مطرح شده اینگونه پاسخ دادند که صاحب نظران پزشکی به این سئوال جواب منفی می‌دهند به این دلیل که دانشجوی پزشکی برای ارتقای سطح علمی و عملی خود، نیاز کیس‌های مناسب درمانی برای فراگیری چگونگی برخورد با بیماری‌ها دارد و مهم‌ترین مشکل این دانشگاه از دیدگاه صاحب‌نظران نبود مریض یا به اصطلاح کیس درمانی است.

در ادامه این نامه بیان شد: این دانشگاه از ابتدا تنها به دلیل اهداف سیاسی افرادی در دولت قبل در این شهر بودند تاسیس شد و فاصله چند 100 کیلومتری این دانشگاه با دانشگاه مادر نظارت بر عملکرد دانشگاه را مشکل کرده و هزینه‌های گزافی برای رفت و آمد سالانه اساتید تحمیل می‌شود.

در ادامه این نامه آمده است: برگزاری کلاس‌های فشرده علوم پایه و فیزیوپاتولوژی در روزهای تعطیل رسمی و غیررسمی و به صورت فوق فشرده و خلاف آیین‌نامه آموزشی است و حال آنکه این کلاس‌ها روزانه هشت تا 12 ساعت برگزار می‌شود که با اعتراض گسترده دانشجویان مواجه شده است.

از دیگر دلائل مطرح شده برای انتقال دانشگاه بین‌الملل رامسر به مرکز استان که توسط اساتید این دانشگاه مطرح شد، نبود ظرفیت برای ایجاد بیمارستان و امکانات مناسب برای درمان است به طوری که اگر احیانا موردی که می‌تواند موجب بالا بردن سطح علمی دانشجویان شود به بیمارستان مراجعه کند به دلیل نبود امکانات به شهرهای مرکزی و مجهز انتقال می‌یابد و فرصت یادگیری از دانشجویان سلب می‌شود.

در ادامه این نامه به مشکلاتی که برای دانشجویان در حوزه فراگیری علم پزشکی وجود دارد اشاره شد و بیان شد: دوره بالینی مهم‌ترین پایه تحصیلی یک دانشجویی پزشکی است و عدم فراگیری مهارت‌های پزشکی در این دوره خسارت‌های جبران ناپذیری برای دانشجو و بیمار در آینده به وجود می‌آورد و این درحالی است که در این دانشگاه امکانات مناسب برای فراگیری دوره بالینی برای دانشجویان وجود ندارد.

در ادامه این درخواست اضافه شد: دانشجویان این دانشگاه به‌جای حضور در دانشگاه‌های مجهز آموزشی دوره‌های آموزشی را در درمانگاه‌ها و اغلب به طور تئوری طی می‌کنند و این موضوع نگرانی وسیعی برای نخبگان دانشگاه علوم پزشکی مازندران به وجود آورد.

در این نامه به کمبود تعداد اعضای هیئت علمی و بخش‌های بالینی نیز اشاره شد و در ادامه آمده است: این مرکز تنها 10 عضو هیئت علمی دارد که در چهار بخش بالینی فعالیت دارند و به دلیل وظایف سنگین درمانی فرصت کافی برای آموزش بالینی وجود ندارد، همچنین در بیشتر رشته‌ها یک پزشک در شهر وجود دارد که به عنوان هیئت علمی جذب شده و با توجه به اینکه به عنوان کادر درمانی مشغول فعالیت است تجربه کافی در امر آموزش را ندارد و با توجه به تعداد آنکالی بالا و کارهای غیرآموزشی و شخصی فرصت ارائه دروس تئوری برای این استاد وجود ندارد.

نبود اورژانس مجهز، کمبود تعداد تخت‌های بیمارستانی، نداشتن تنوع تخت‌های بیمارستانی، عدم پایبندی دانشگاه به تعهدات داده شده به دانشجویان و ناتوانی در انجام آن از دیگر علل عدم صلاحیت این مرکز برای پرورش دانشجوی پزشکی عنوان شد.

در ادامه این نامه خطاب به مردم و مسئولان اضافه شد: انتظار دانشجویان و اساتید از مردم و مسئولان این است که به دید علمی به این قضیه نگاه کرده و جدا از عرق قومی و محلی برای این مشکل چاره بیاندیشند، جوانان و دانشجویانی که روزی پزشک فرزندان‌مان می‌شوند باید همانند سایر دانشجویان پزشکی در مجهزترین مرکز آموزشی استان تحصیل کنند.

در ادامه این نامه با اشاره به امکانات بالینی که در دانشگاه مرکز وجود دارد، بیان شد: بسیاری از دانشگاه‌های خودگردان به دلیل امکانات بالای مرکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی دوره‌های بالینی را در این مرکز می‌گذرانند.

در این نامه به رضایت‌مندی مسئولان دانشگاه علوم پزشکی مازندران برای انتقال این مرکز در کنار دانشگاه مادر نیز اشاره شد و دلیل عدم انتقال این مرکز در کنار دانشگاه را مطرح کردن مسائل سیاسی عنوان کردند و بیان شد که افراد سیاسی از انتقال این مرکز در کنار دانشگاه علوم پزشکی مازندران خودداری می‌کنند.

اساتید و دانشجویان دانشگاه در ادامه این نامه از استاندار مازندران و مسئولان ارشد سیاسی استان درخواست کردند که برای رفع این مشکل ورود پیدا کرده و نسبت به دغدغه جامعه دانشگاهی جامه عمل بپوشانند.